Σάββατο 24 Απριλίου 2010

Οθωμανική Αυτοκρατορία: το όνειδος της Ιστορίας ΙΙ







"Πνευματικά στελέχη της Χούντας ήταν οι: Δημήτριος Κιτσίκης, Γεώργιος Γεωργαλάς και Δημήτρης Τσάκωνας. Ο Δημήτριος Κιτσίκης προέβη σε συστηματοποίηση του «ανατολικού ιδεώδους» (δηλ. της «βυζαντινοοθωμανικής συνύπαρξης»), χρησιμοποιώντας το ως πυρήνα του δημιουργηθέντος απ’ αυτόν (το ’64) «ελληνοτουρκισμούΣύμφωνα με το ιδεολόγημα αυτό, Έλληνες και Τούρκοι συγκατοικούν και αλληλοεξαρτούνται από τον 11ο αιώνα, άρα επιβάλλεται η εγκαθίδρυση ενός «ελληνοτουρκικού πολιτικού συνόλου». Σύμφωνα δε με την προωθηθείσα απ’ τους άνωθεν αναφερόμενους γεωπολιτική αντίληψη της «ενδιάμεσης περιοχής», Έλληνες και Τούρκοι είναι φορείς του κοινού «ανατολικού» πολιτισμού, ο οποίος καλύπτει την «ενδιάμεση περιοχή», η οποία εξακτινώνεται απ’ την Ανατολική Μεσόγειο μέχρι το κέντρο της Ευρασίας. Οι αντιλήψεις αυτές διατυπώθηκαν σε επίσημο λόγο του Γεώργιου Γεωργαλά (υπεύθυνου προπαγάνδας της Χούντας και Υφυπουργού παρά τω Πρωθυπουργώ) ως εκπροσώπου της ελληνικής κυβερνήσεως (βλ. Δημήτριος Κιτσίκης, Ιστορία του Ελλητοτουρκικού χώρου, 1928-1973, εκδόσεις Εστία σελ. 309-310)

Μετατρέποντας τα παραπάνω σε πολιτικές κατευθύνσεις και στρατηγική επίλυσης του Κυπριακού, μετά τις προσπάθειες που κατέβαλε το ’69-’70 για ανάπτυξη της ελληνοτουρκικής φιλίας, ο Παπαδόπουλος, στις 25/5/71, έδωσε συνέντευξη Τύπου στην Αθήνα μαζί με τον Μετίν Τοκέρ, γαμπρό του Ισμέτ Ινονού. Σύμφωνα δε με δηλώσεις του στη Μιλιέτ, στις 29/5/71, στις συνομιλίες του με τον γαμπρό του Ινονού ετέθη το θέμα της «ελληνοτουρκικής ομοσπονδίας», την οποία η Αθήνα αντιμετώπιζε θετικά, με δεδομένο την προηγούμενη βιώσιμη λύση του Κυπριακού Ζητήματος (την οποία δεν έθεσε ως αναγκαίο προηγούμενο) (βλ. στο ίδιο βιβλίο του Κιτσίκη)...

Στο δε συγκεκριμένο δημοσίευμα της Μιλιέτ, ο Παπαδόπουλος αναφέρει: «εγώ προσωπικά, πιστεύω ότι η ιστορία μάς οδηγεί προς μια ομοσπονδία της Τουρκίας με την Ελλάδα. Θα πραγματοποιηθεί σε ίσως 20 ή 50 χρόνια. Αλλά θα πραγματοποιηθεί». Πολύ απλά, ο Παπαδόπουλος θεωρούσε την ομοσπονδία στην Κύπρο ως πιλότο μιας αναπόφευκτης και ιστορικά επιβεβλημένης «ελληνοτουρκικής ομοσπονδίας» και εύρισκε σ’ αυτό σύμφωνο τον τότε πρόεδρο της Τουρκίας, Νιχάτ Ερίμ. Αν πράγματι η Χούντα ήθελε τη συμφωνία Τούμπα-Τσαγκλαγιαγκίλ, τότε γιατί απέσυρε τη Μεραρχία (Δεκέμβριος ’67); Αυτή η ενέργεια ήταν απολύτως σύμφωνη με τις πεποιθήσεις των «ελληνοτουρκιστών» καθώς και του Παπαδόπουλου, ο οποίος θεωρούσε ότι οι δύο παλιοί φίλοι –Ελλάδα και Τουρκία– δεν αξίζει να τσακώνονται για την Κύπρο"
Περιοδικό Αρδην, τεύχος 58

"The Turk has never been of any use for any purpose exceptfighting. He cannot administer, though in his earlier days he had thesense to employ intelligent Christian administrators. He cannot securejustice. As a governing power, he has always shown himself incapable,corrupt and cruel. He has always destroyed ; he has never created. Those whom we call the Turks are not a nation at all in the propersense of the word. The Ottoman Turks were a small conquering tribe fromCentral Asia, ruled during the first two centuries of their conquestsby a succession of singularly able and unscrupulous Sultans, who subjugated the Christian populations of Asia Minor and South-EasternEurope, compelling part of these populations to embrace Mohammedanism,and sup- porting their own power by seizing the children of the rest,forcibly converting them to Islam, and making out of them an efficient standing army, the Janizaries, by whose valour and discipline theTurkish wars of conquest were carried on from early in the fifteenth down into the nineteenth century."
Arnold Joseph Toynbee, Bιβλίο Τhe murderous tyranny of the Turks

"Η θρυλούμενη «ανοχή» του κράτους στην ενάσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων ή την τέλεση των εθίμων των πιστών, ήταν εναρμονισμένες με το πνεύμα της οσμανικής πραγματικότητας κατά το οποίο οι μη μουσουλμάνοι υπήκοοι ήταν μια μόνιμη και αστείρευτη πηγή πλουτισμού για τους κρατούντες, αλλά και για κάθε μουσουλμάνο. Πραγματικά, δεν υπάρχει ποτέ στην ιστορία τόσο ακριβοπληρωμένη «ανοχή». "
Νεοκλής Σαρρής, βιβλίο η Οσμανική Πραγματικότητα



Στο πρώτο μέρος της ανάρτησης αναφερθήκαμε εν τάχει στους "ανατολικολάγνους" και τους υπερασπιστές τους. Ένα βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα των υπερασπιστών είναι η συστηματική απόκρυψη των πτυχών της πραγματικότητας που δεν τους συμφέρουν. Παράδειγμα: αποκρύπτουν συστηματικά τον προδοτικό ρόλο του ιδεολογικού γκουρού τους Δημήτρη Κιτσίκη, αποκρύπτοντας τον ολέθριο ρόλο για τον Ελληνισμό που αυτός έπιαξε ως σύμβουλος του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Και ενώ ο ίδιος ο υπερηφάνως αναφέρεται σε αυτή του τη δράση στα βιβλία του, κάποιοι συστηματικά αποκρύπτουν αυτά τα στοιχεία από τα γραπτά τους. Γιατί άραγε; Τόση ψευδολογία; Τόσες μισές αλήθειες; Και μετά μιλούν για ήθος και ακεραιότητα όσων ξεσκεπάζουν με χαρακτηριστική ευκολία τα συστηματικά ιστορικά ψεύδη, απότοκα εντρυφήσεως σε παρακμιακά περιοδικά, όπως το παρακμιακού περιεχομένου λαθρόβιο περιοδικό του φίλου του δικτάτορα Παπαδόπουλου Κιτσίκη "Ενδιάμεσος Περιοχή". Και βέβαια επειδή σέβονται πάρα πάρα πολύ την ιστορική αλήθεια ούτε ψελλίζουν πως ο Κίτσικης προέβη στην ιστορική αλητεία να διατελέσει σύμβουλος του Πρωθυπουργού της Τουρκίας Τουργκούτ Οζάλ, όπως ο ίδιος-ως θα έπραττε κάθε παράφρων-υπερηφανεύεται ανοιχτά.
Μερικοί δε εξ αυτών, ενώ με πάθος υπερασπίζονται το αιματοβαμμένο και βάρβαρο παρελθόν της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τολμούν να πιάσουν στο ημιμαθές στόμα τους και τον Arnold Toynbee. Τον έχουν διαβάσει; Το βιβλίο του Τhe murderous tyranny of the Turks το έχουν διαβάσει; Και αν ναι πως τολμούν να αναφέρονται τα ονόματα Κιτσίκης και Τoynbee ως δήθεν ομονοούντα και ιδεολογικώς ταυτιζόμενα; Επειδή κάπου το ανέφερε στο περιοδικό του ο νενέκος Kιτσίκης, ως γνήσιοι παπαγάλοι, τραβάνε ένα copy-paste. Τελικά στον πάτο της ημιμάθειας υπάρχει μόνο ο εξευτελισμός....

Στην προηγούμενη ανάρτηση κάναμε μια γρήγορη αναφορά σε πηγές/ιστορικές αναφορές που καταδείκνυαν τον καταπιεστικό, αντιανθρώπινο και αντιπολιτισμικό χαρακτήρα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σήμερα θα παρατεθούν αποσπάσματα από το βιβλίο του Απ. Βακαλόπουλου, Νέος Ελληνισμός, οι ρίζες, η καταγωγή των Ελλήνων και η διαμόρφωση του έθνους (1204 – μέσα 15ου αιώνα), την Ιστορία του Ελληνικού Εθνους της Εκδοτικής Αθηνών και το βιβλίο Οσμανική Πραγματικότητα του Νεοκλή Σαρρή:
1. Βακαλόπουλος:
- «Οι σύγχρονες βυζαντινές, τουρκικές και οι άλλες ξένες πηγές μιλούν με δραματική ζωηρότητα και συγκίνηση για τα γεγονότα, για τις καταστροφές και την ερήμωση των χωρών, την αγωνία των κατοίκων, τις σφαγές, λεηλασίες, τους εξανδραποδισμούς χιλιάδων ανδρών, γυναικών και παιδιών, για τους βίαιους εξισλαμισμούς ή μετοικεσίες, για την μετατροπή των εκκλησιών σε τζαμιά, για την κατάσχεση των περιουσιών τους, για την τραγική έξοδο προς ασφαλέστερα μέρη, για τους τουρκικούς εποικισμούς, και για τον μαρασμό της υπαίθρου και των πόλεων» σ. 113
-«Επίσης η ορεινή περιοχή μεταξύ Νίκαιας και Νικομήδειας ως απέναντι από την Κωνσταντινούπολη, που άλλοτε ήταν πυκνοκατοικημένη και γεμάτη από κάστρα, πόλεις και χωριά, είχε ερημωθή και στην θέση τους είχαν φυτρώσει δέντρα και δάση ολόκληρα. Τα σημάδια της καταστροφής και παρακμής στις πόλεις, αν εξαιρέση κανείς ορισμένα κέντρα, μένουν για πολλά χρόνια και κάνουν εντύπωση στους επισκέπτες. Φανερή είναι η κατάπτωση ιδίως των πόλεων σε περιοχές, όπου έχουν εγκατασταθή τουρκομανικά φύλα, όπως π.χ. στην Αντιόχεια, η οποία στα 1432 μέσα στον περίβολό της αριθμεί μόλις 300 σπίτια με μόνους σχεδόν κατοίκους Τουρκομάνους ή Άραβες, που ασχολούνται με την κτηνοτροφία καμήλων, γιδιών, αγελάδων και προβάτων. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλες πόλεις της ΝΑ Μ. Ασίας»
«Συχνά η φυγή των κατοίκων έπαιρνε την μορφή αξιοδάκρυτου πανικού. Άνδρες, γυναίκες και μικρά ακολουθώντας τους στρατιώτες που υποχωρούσαν, βάδιζαν, όσο μπορούσαν ν’ ανθέξουν, ζητώντας άσυλο είτε στις απέναντι ευρωπαϊκές ακτές, είτε στα νησιά του Αιγαίου, φυσικά άσυλα, είτε στις τελευταίες οχυρές πόλεις των ακτών της Προποντίδας. Έτσι με ζωηρά χρώματα περιγράφει ο Παχυμέρης τα θλιβερά καραβάνια των προσφύγων της ΒΔ Μ. Ασίας που έφθαναν κατά κύματα στην Νικομήδεια. Έβλεπες αξιολύπητους γέρους, γυναίκες και μωρά να είναι ξαπλωμένοι στους δρόμους ή έξω από τα τείχη στην ακρογιαλιά και να θρηνούν, άλλη τον άνδρα της, άλλη τον γιο ή την θυγατέρα, άλλη τον αδελφό ή την αδελφή. Έτσι μετανάστευσαν στην Κωνσταντινούπολη ή έσβησαν μεγάλες οικογένειες της Μ. Ασίας, οι Φωκάδες, Σκληροί, Βρυέννιοι, Κομνηνοί, Άγγελοι, Βατάτσηδες, Ταρχανιώτες, Φιλανθρωπηνοί κ.ά." σ. 120
-"Οι Τούρκοι χρησιμοποιώντας την δύναμή τους, ιδίως κατά τα πρώτα χρόνια της κατοχής, δήμευαν τις εκκλησίες, τις μονές και τα τεράστια κτήματά τους, τα οποία χάριζαν στους διαφόρους αξιωματούχους των και ουσιαστικά καταδίκαζαν την Εκκλησία στην φτώχια και εξουθένωση. Έτσι τον 15ο αι. κιόλας μέσα σε μια περιοχή, που άλλοτε περιέκλειε 50 μητροπόλεις και περισσότερες από 400 επισκοπές, είχαν απομείνει μόνο 17 μητροπόλεις 1 αρχιεπισκοπή και 3 επισκοπές" σ. 174

-1463: "Στα 1463 μετά από ήττα Βενετών και Ελλήνων στο Εξαμίλι, τα τουρκικά στρατεύματα ξεχύνονται σα χείμαρρος στο εσωτερικό της Πελοποννήσου σφάζοντας, λεηλατώντας και αιχμαλωτίζοντας» τόμος Γ σελίδα 63
-1470, κατά την άλωση της Χαλκίδας από τους Τούρκους: «ακολουθούν όλη την ημέρα άγριες μάχες σε διάφορα σημεία της πόλης και σφαγές αόπλων ανδρών και γυναικοπαίδων. Ο σουλτάνος διατάζει την εκτέλεση κάθε αιχμαλώτου επάνω από 10 χρονών». σ. 43

-1472, Πόντος, μετά από αποτυχημένη επίθεση των Ελλήνων για κατάληψη της Τραπεζούντας «οι Τούρκοι αντεπιτέθηκαν και τους κατέβαλαν· και όσοι αιχμαλωτίστηκαν μεταφέρθηκαν έξω από τα τείχη και θανατώθηκαν στη θέση που και σήμερα ακόμη ονομάζεται "Γκιαούρ μεϊντάν", δηλαδή πλατεία απίστων» σ. 46

-1480 Ρόδος, έπειτα από αποτυχημένη πολιορκία του νησιού, ο Μεζίχ πασάς «αποσύρει τις δυνάμεις του από το νησί. Προηγουμένως καταστρέφει τους κήπους, τα αμπέλια, ερημώνει και καίει τα χωριά και απάγει μεγάλο αριθμό ζώων» σ. 58

-1537, πολιορκία της Κέρκυρας από τον πρωτοπόρο του πολιτισμού ναύαρχο Μπαρμπαρόσα:
"...κατέστρεψε το χωριό Ποταμός, δυο μίλια μακριά από την πόλη. Ο σύγχρονος Τούρκος ιστορικός Χατζή Κάλφα ανεβάζει τα λεηλατημένα χωριά έξω από την Κέρκυρα »

«Σκορπισμένοι οι Τούρκοι στρατιώτες έξω από την πόλη και σε όλο το νησί, αρπακτικοί και μανιασμένοι, αιχμαλώτιζαν, λεηλατούσαν, έβαζαν φωτιές, βίαζαν γυναίκες, έσφαζαν αλύπητα παιδιά και γέροντες, άρπαζαν ζώα, κατέστρεφαν ναούς, μοναστήρια, αγροικίες, ερήμωναν αγρούς και κήπους… Τρία ημερόνυχτα κράτησε η πυρκαϊά στα προάστεια. Τίποτε δεν έμεινε όρθιο… Από τις σκληρές αυτές δοκιμασίες γλύτωσαν μόνον οι χωρικοί που είχαν καταφύγει μέσα στο φρούριο Άγγελος, που βρισκόταν στην δυτική παραλία επάνω σε βραχώδες τοπίο» σ. 146

«Ύστερα από την αποτυχία της Κερκύρας ο σουλτάνος με τις πεζικές του δυνάμεις επιστρέφει στην Αδριανούπολη, ενώ ο στόλος του πλέοντας προς Ν. πυρπολεί την Πάργα, λεηλατεί τους Παξούς, την Κεφαλληνία, όπου σκλαβώνει πάνω από 13.000 κατοίκους, παραπλέει την Ζάκυνθο, και την νύχτα αιχμαλωτίζει πάνω από 100 αγρότες…κατακαίει την μονή του Σωτήρος στις Στροφάδες, αποβιβάζει αγήματα στα Κύθηρα..και σκλαβώνει 7.000 κατοίκους από το κάστρο του Αγίου Δημητρίου» σ. 150

«Ο Χαϊρεδδίν Μπαρμπαρόσσα μετά την ερήμωση των Κυθήρων παραπλέει τα νότια και ανατολικά παράλια της Πελοποννήσου, προσβάλλει την Αίγινα και ύστερα από τριών ημερών πολιορκία, στις 24 Οκτωβρίου, κυριεύει την οχυρή πρωτεύουσα του νησιού, την Παλιαχώρα. Οι άνδρες του λεηλατούν, καίουν, καταστρέφουν, σφάζουν τους άρρενες και σέρνουν στην καταισχύνη και αιχμαλωσία 4.708 γυναικόπαιδα, για να τα πουλήσουν στα σκλαβοπάζαρα της Κωνσταντινούπολης» σ. 151

Κατά την άλωση της Πάρου «από τους 6.000 περίπου κατοίκους, οι γέροι σφάζονται, οι νέοι ρίχνονται στις γαλέρες ως κωπηλάτες και τα γυναικόπαιδα γεμίζουν τα χαρέμια ή τις τάξεις των ατζέμ και ίτς ογλάν» σ. 154



2.Εξάλλου στην επιμεληθείσα από πλειάδα Ελλήνων πανεπιστημιακών Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, της Εκδοτικής Αθηνών ( και βραβευθείσα από την Ακαδημία Αθηνών το 1980), διαβάζουμε(τόμος Ι):

" Οι έκτακτοι φόροι και αγγαρείες που επιβάλλονταν για τις ανάγκες των διοικητικών οργάνων, για την επισκευή των οχυρωματικών έργων, για τη συντήρηση των οδών και των γεφυρών, για την εξάρτυση του στρατού και του στόλου, για τις έκτακτες ανάγκες των εκστρατειών κλπ. έτειναν με την πάροδο του χρόνου να γίνωνται καταπιεστικώτεροι και επαχθέστεροι από τους τακτικούς φόρους. Στρατιές φοροεισπρακτόρων, ζαμπίτηδων, ταγσηλδάρηδων, καδήδων, σερέτ-δαβάδων, βεκίληδων, δραγουμάνων, μαμούρηδων και πουμπασίρηδων, απομυζούσαν τους φτωχούς ραγιάδες απαιτώντας διάφορα πρόστιμα, όπως το «φονικό» και το «κερατιάτικο» και έκτακτες εισφορές, όπως το «αλατιάτικο», «γρασιδιάτικο», «πανιάτικο», «σουρσάτ», «σουγιέμ», «πεσινάτι», «πακιγιέ», «συνεισφορά», «προσφορά», «δραγομανιά», «ρέσιμο», «βικιαλέτι», «χισμέτι», «ταϊνάτι» κλπ.
Χαρακτηριστική εικόνα των φορολογικών καταπιέσεων των χριστιανών κατά τα τέλη της περιόδου μάς δίνει ο Γάλος πρόξενος στην Αθήνα Ιωάννης Giraud. Ο επικεφαλής των τουρκικών αρχών βοεβόδας, ο οποίος εξαγόραζε το αξίωμά του για 35.000 πιάστρα τον χρόνο, εκτός από τα «υποχρεωτικά δώρα» (πεσκέσια) που δεχόταν κατά την ανάληψη των καθηκόντων του, εισέπραττε τα ακόλουθα ποσά: 15.700 πιάστρα από τον κεφαλικό φόρο, 500 από το δικαίωμα βοσκής στους ελαιώνες και στα αμπέλια μετά τον τρύγο, 150 από τους δραγάτες, 40 από τους μεταξοπαραγωγούς, 110 από τους ασβεστάδες, κεραμοποιούς και μελισσοτρόφους. Επιπλέον εισέπραττε τη δεκάτη από τους Τούρκους και το χαράτσι (περίπου 14%) από τους χριστιανούς επί της παραγωγής των δημητριακών, των λαχανικών, του βαμβακιού, του λιναριού και της υπόλοιπης αγροτικής παραγωγής. Τα έσοδα του βοεβόδα συμπληρώνονταν από την υποχρεωτική πώληση στους Έλληνες των προϊόντων τα οποία συγκέντρωνε στην ανώτατη τιμή που είχαν φθάσει τα προϊόντα αυτά εκείνο τον χρόνο. Υποχρέωνε επίσης τους σαπωνοποιούς και τους παντοπώλες να αγοράσουν από αυτόν 2.000 μιζούρια λάδι σε τιμή πολλαπλάσια της αξίας του. Εισέπραττε επίσης ως δικαίωμα άλατος 49 πιάστρα ανά οικογένεια και πουλούσε σε υψηλή τιμή τα βαλανίδια της Αττικής, τα οποία συγκέντρωναν για λογαριασμό του οι Αρβανίτες έναντι εξευτελιστικής αμοιβής. Εισέπραττε τα τελωνειακά δικαιώματα, τα οποία ανέρχονταν σε 4% της αξίας των εισαγωγών και των εξαγωγών για τους Τούρκους και 5% για τους χριστιανούς. Ειδικά οι Αθηναίοι πλήρωναν διπλό τέλος. Ο βοεβόδας είχε επίσης το δικαίωμα του «πεταμάλ», δηλαδή περιερχόταν σ’ αυτόν η περιουσία εκείνων που πέθαιναν χωρίς κληρονόμους, και του «ταπού», δηλαδή της πωλήσεως του δικαιώματος γαιοχρησίας όταν ο μέτοχος πέθαινε χωρίς να αφήση άρρενες απογόνους. Εισέπραττε επίσης το τέλος του «φονικού», 25 άσπρα από κάθε χριστιανικό σπίτι για κάθε δολοφονία ή θάνατο που οφειλόταν σε ατύχημα. Στα εισοδήματά του προσετίθεντο οι εισπράξεις της δίκαιης ή άδικης συλλήψεως ταραχοποιών, μοιχών κλπ. Τα κέρδη από την πώληση ως σκλάβων κοριτσιών που συλλαμβάνονταν να έχουν προγαμιαίες σχέσεις ανήκαν επίσης στον βοεβόδα. Στις φορολογικές υποχρεώσεις των υποδούλων θα πρέπει ακόμη να προστεθούν τα όχι ευκαταφρόνητα δικαιώματα των φοροεισπρακτόρων και των ζυγιστών. Εκτός από τους φόρους που κατέβαλλαν στον βοεβόδα οι Αθηναίοι πλήρωναν στον καπουδάν πασά το «πανιάτικο», το ποσό που χρειαζόταν για να αγορασθούν καραβόπανα καθώς και πουκάμισα για τους σκλάβους (10.500 πήχεις πανί το χρόνο) καθώς και στον σουλτάνο το «σουρσάτ» για τις εκστρατείες του, ποσό που ανήλθε το 1673 σε 1.200 τάλληρα» σ. 48-50

«Η εκούσια προσέλευση ενός χριστιανού στον ισλαμισμό αποτελούσε μεγάλο γεγονός της θρησκευτικής ζωής των μουσουλμάνων, αληθινή νίκη, και εορταζόταν πανηγυρικά. «Όταν ένας χριστιανός θέλη να γίνη Άπιστος», γράφει ο αιχμάλωτος των Τούρκων Ιωάννης Schiltberger στις αρχές του 15ου αι., «πρέπει εμπρός σε όλους τους ανθρώπους να υψώση το δάκτυλο και να πη τις λέξεις: La ill ach ilalach· ο Μωάμεθ είναι ο αληθινός προφήτης του. Και όταν το πη αυτό, τον οδηγούν στον ανώτατο ιεροδικαστή· πρέπει τότε να επαναλάβη τις παραπάνω λέξεις μπροστά στον ιεροδικαστή και να αρνηθή τα χριστιανική πίστη· και όταν το κάμη αυτό, του φορούν καινούργιο ένδυμα και ο ιεροδικαστής δένει ένα καινούργιο σαρίκι στο κεφάλι του, και αυτό το κάνουν για να φανή πως είναι Άπιστος, γιατί οι χριστιανοί φορούν στο κεφάλι γαλάζιο σαρίκι και οι Εβραίοι κίτρινο. Στη συνέχεια ο ιεροδικαστής ζητά από όλους τους ανθρώπους να φορέσουν τις πανοπλίες τους· και όποιος έχει άλογο να ιππεύση το ιππεύει· το ίδιο κάνουν όλοι οι ιερωμένοι που βρίσκονται στη γειτονιά. Και όταν έλθουν όλοι τον ανεβάζουν επάνω σε ένα άλογο και έπειτα το πλήθος πρέπει να προχωρή πριν από αυτόν και οι ιερωμένοι πηγαίνουν από πίσω του με σάλπιγγες, κύμβαλα και φλογέρες και δύο ιερωμένοι ιππεύουν κοντά σ’ αυτόν· κι έτσι τον περιφέρουν στην πόλη· και οι Άπιστοι φωνάζουν με δυνατή φωνή και δοξάζον τον Μωάμεθ και οι δύο ιερωμένοι του λένε αυτές τις λέξεις: «Ένας είναι ο Θεός και υπηρέτης του ο Μεσσίας, δούλη του η Μαρία και ο Μωάμεθ ο μεγαλύτερός του προφήτης». Αφού τον περιφέρουν παντού μέσα στην πόλη από τον ένα δρόμο στον άλλον, κατόπιν τον οδηγούν μέσα στο τζαμί και τον περιτέμνουν. Αν είναι φτωχός, συγκεντρώνουν με έρανο πολλά χρήματα και οι άρχοντες τον τιμούν ιδιαίτερα και τον κάνουν πλούσιο. Αυτό κάνουν, για να είναι πιο πρόθυμοι οι χριστιανοί να προσηλυτισθούν στη δική τους πίστη. Αν πρόκειται για γυναίκα που επιθυμεί να αλλαξοπιστήση, αυτή οδηγείται επίσης στον ανώτατο ιεροδικαστή και πρέπει να πη τις παραπάνω λέξεις. Ο ιεροδικαστής κατόπιν παίρνει τη ζώνη της, την κόβει στα δύο και σχηματίζει με τα κομμάτια ένα σταυρό. Η γυναίκα τότε πρέπει να πατήση τον σταυρό τρεις φορές, να αρνηθή τη χριστιανική πίστη και να πη τις λέξεις που αναφέραμε παραπάνω».
Οι νεοφώτιστοι μουσουλμάνοι επιβεβαίωναν τη νέα τους πίστη καταπιέζοντας και τυραννώντας τους άλλοτε ομόθρησκους ομοεθνείς τους. οι αρνησίθρησκοι αυτοί χαρακτηρίζονται επιγραμματικά από τον Βενετό βάιλο (πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη) Ματθαίο Zane ως «…οι πιο αλαζόνες" σ. 58

-"«Οι σουλτανικές διαταγές ήταν αυστηρές και δεν άφηναν καμμιά αμφιβολία σχετικά με τον τρόπο διενεργείας της στρατολογίας. Σύμφωνα με ένα φιρμάνι της 29ης Μαρτίου 1601 προς τις τουρκικές αρχές της Ρούμελης, οι «νέοι των απίστων» έπρεπε να είναι «καλλίμορφοι, αρτιμελείς και προς πόλεμον κατάλληλοι». Απροθυμία ή αντίσταση των γονέων να παραδώσουν τα παιδιά τους συνεπαγόταν την εσχάτη των ποινών: «…όταν τις εκ των απίστων γονέων ή άλλος τις αντιστή εις την παράδοσιν του γενιτσάρου υιού του, θ’ απαγχονίζηται ευθύς εις το κατώφλιον της θύρας του, του αίματός του θεωρουμένου άνευ αξίας» σ. 61

-Η ζωή των σκλάβων: «Αξιολύπητη ήταν βέβαια η ζωή των γυναικών που πουλιόνταν στα σπίτια ή στα χαρέμια των μουσουλμάνων. Αλλά και των ανδρών ήταν τραγική. Ο ρωμαλέος μάλιστα σκλάβος ήταν πολύτιμο εμπόρευμα, γιατί ήταν δυνατό να εργασθή και ως βοσκός και ως γεωργός, να αντικαταστήση κάποτε και το ζώο στο άροτρο ή και να χρησιμοποιηθή σε άλλες βαριές εργασίες ή και ως κωπηλάτης στις γαλέρες (στα κάτεργα). Κατά τον βαρώνο von Mitrowitz, που είχε προσωπική εμπειρία του δράματος αυτών των ανθρώπων, η δουλειά στα κάτεργα ξεπερνούσε κάθε φαντασία. Γυμνοί σχεδόν, με ένα βρακί μόνο από λινάρι, οι κωπηλάτες (οι «κατεργάρηδες»), καθισμένοι στον πάγκο τους με το ένα πόδι και τα χέρια τους αλυσοδεμένα, κωπηλατούσαν με την κάψα του ήλιου ή με το άγριο ξεροβόρι και την βροχή κάτω από το βλοσυρό βλέμμα του καπετάνιου, ο οποίος κτυπούσε λυσσασμένα με το βρεγμένο μαστίγιο τον σκλάβο που σταματούσε την κωπηλασία. Τα άφονα ζωύφια που τρέφονταν από το αίμα τους δεν γίνονταν αισθητά από τα βασανισμένα κορμιά τους. η τροφή τους ήταν δύο μικρά κομμάτια ξερό ψωμί. Οι μόνες ήσυχες ημέρες ήταν εκείνες που περνούσαν όταν έφθαναν στα νησιά» σ. 87


3. Τέλος λίγα αποσπάσματα άπό το βιβλίο του Νεοκλή Σαρρή, Οσμανική πραγματικότητα:
- «Όπως παρατηρούν οι τούρκοι συγγραφείς: «Κατά τις αρχές του 16ου αιώνα μερικοί άεργοι και αργόσχολοι είχαν ανεύρει τρόπους κερδοσκοπίας γενόμενοι ο ένας μάρτυρας του άλλου σε δίκες που σκάρωναν σε βάρος χριστιανών και εβραίων, τους οποίους ενοχλούσαν αφόρητα. Με τις δίκες αυτές τους κατηγορούσαν ότι ύβρισαν τον ισλαμισμό, τον τουρκισμό ή τους ίδιους τους κατηγόρους ή ισχυρίζονταν ότι οι κατηγορούμενοι είχαν προηγουμένως εξισλαμιστεί και στη συνέχεια είχαν επιστρέψει στην παλιά τους θρησκεία. Με τις κατηγορίες αυτές φόβιζαν τους μη μουσουλμάνους ότι θα προσήγοντο στο δικαστήριο ή ενώπιον του δικαστηρίου, σοφίζονταν μια άλλη κατηγορία ή συκοφαντία και με τον τρόπο αυτόν αποσπούσαν χρήματα» (τ. 1, σ. 256).

«Η θρυλούμενη «ανοχή» του κράτους στην ενάσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων ή την τέλεση των εθίμων των πιστών, ήταν εναρμονισμένες με το πνεύμα της οσμανικής πραγματικότητας κατά το οποίο οι μη μουσουλμάνοι υπήκοοι ήταν μια μόνιμη και αστείρευτη πηγή πλουτισμού για τους κρατούντες, αλλά και για κάθε μουσουλμάνο. Πραγματικά, δεν υπάρχει ποτέ στην ιστορία τόσο ακριβοπληρωμένη «ανοχή». Για παράδειγμα, το 1725, για την ανοικοδόμηση ενός ναού στη συνοικία Τζιμπαλί της Κωνσταντινούπολης (Αγίου Νικολάου) δαπανήθηκαν 40.000 άσπρα από τα οποία 9.562 για την οικοδόμηση και τα 30.000 για «δώρα εις Τούρκους οίτινες ήσαν πλησιέστατοι τω ναώ γείτονες». Πρόκειται για το γνωστό «μερίδιο αποσιώπησης» (sys payi). Κατά συνέπεια, δεν ήταν μόνον οι επίσημοι και ημιεπίσημοι που δωροδοκούνταν αδρά, αλλά και ο οποιοσδήποτε μουσουλμάνος εισέπραττε το αντίτιμο της ανοχής του, η οποία είχε αναχθεί σε επάγγελμα» (τ. 1, σ. 296).



Πηγές:

1.Αrnold Toynbee The murderous tyranny of the turks Published in 1917, Hodder & Stoughton (London, New York)
. (εδώ οι ιερόσυλοι που τολμούν να πιάνουν τον Τoynbee στο στόμα τους επειδή έτσι διάβασαν στο λαθρόβιο έντυπο του χουντοΚιτσίκη μπορούν να διαβάσουν λίγες σελίδες από το βιβλίο του, μπας και σταματήσουν τα "ευγενικά, με ήθος και εντιμότητα" ψέμματα κατά της Ελλάδας και του ιστορικού παρελθόντος της.)
2. H κληρονομιά της Χούντας (άρθρο αποκαλυπτικότατο με γεγονότα και κείμενα που εντιμότατα οι υπερασπιστές"ανατολικολάγνων" δεν διανοούνται καν να αναφέρουν. Είπαμε έχουν ήθος!)
3.Arnold Toynbee Turkey: a Past And a Future
4.Νεοκλής Σαρρής, Οσμανική πραγματικότητα, Εκδόσεις Αρσενίδης
5. Ιστορία του Ελληνικού Εθνους, Εκδοτική Αθηνών, τόμος Ι
6. Απ. Βακαλόπουλος, Νέος Ελληνισμός, οι ρίζες, η καταγωγή των Ελλήνων και η διαμόρφωση του έθνους (1204 – μέσα 15ου αιώνα), εκδ. οίκος Αντ. Σταμούλη.